மௌனமே மொழியான கவிஞன் நஸ்ருல் இஸ்லாம்(24.05.1899 --29.08.1976) -

  மௌனமே மொழியான கவிஞன் நஸ்ருல் இஸ்லாம்(24.05.1899 --29.08.1976)

. மே 2009 ல் ஜனசக்தியில் .வெளிவந்த என்னுடைய இந்த கட்டுரை இது -பி.சேர்முக பாண்டியன், மதுரை

NAZRUL ISLAM 

மாணவப் பருவத்தில் நண்பர்களோடு நஸ்ருல் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். எல்லோரும் அங்கும் இங்கும்
தாவிக்குதித்து விளையாடும் போது குருவிக் கூடு ஒன்று கலைந்து போனது. குஞ்சுகள் சிதறி ஓடின. நஸ்ருலின் கவனத்தை அவை ஈர்த்தன. கூட்டை நோக்கி அவன் ஓடினான். கூட்டைச் சரி செய்தான். குஞ்சுகளை அக்கூட்டில் பத்திரமாகச் சேர்த்தான். பெரு மூச்சோடு திரும்பினான். வேறு இடம் சென்று மீண்டும் விளையாடினான். இந்த நிகழ்வுதான், 'சடுமா பாக்கிர் சானா (குருவிக் குஞ்சு) என்ற கவிதையாக பிற்காலத்தில் அவனிடமிருந்து உருவானது.


அப்போது அவன் நான்காம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது தந்தை அகால மரணமடைந்தார். குடும்பம் நிர்கதிக்கு ஆளானது. 'துரதிருஷ்டப் பையன் (தூக்குமியா) எனப் பலரும் அவனுக்குப் பட்டப் பெயர் சூட்டி அழைத்தனர். பள்ளி வாசலில் முஜ்கினாகச் சேர்ந்தான் நஸ்ருல். அவனது பணி தொழுகைக்கு அழைப்பதுதான். அவனது படிப்பு தடைப்பட்டது. ஆனால் அவனுள் எழுந்த அறிவு தாகத்திற்கு அளவில்லை, இஸ்லாம் மதம் குறித்து அறிந்து கொண்டான். உருது, பாரசீக மொழிகளைக் கற்றறிந்தான்.

மீண்டும் 11ம் வயதில் மாணவனாக தன் படிப்பை நஸ்ருல் தொடர்ந்தான். ஆறாம் வகுப்பு முடிந்தவுடன் படிப்பை அவனால் தொடர முடியவில்லை. அசன்ரூ சோலுக்குச் சென்று டீக்கடையில் வேலை பார்த்தான். அவனது மாமா பாஜ்லெகரீம் ஊர் ஊராகச் சென்று கிராமிய இசைக் கச்சேரிகளையும் நாடகங்களையும் நடத்துவர். அவரது கலைக்குழுவில் நஸ்ருல் சேர்ந்தான் நாடகங்களில் மட்டுமின்றி பாடல் எழுதுவது அவற் றிற்கு இசை அமைப்பது என சகல துறையிலும் அவன் முத்திரை பதித்தான்.

1914ல் மீண்டும் அவனது பள்ளிப் படிப்பு தொடர்ந்தது. பல பள்ளிகள் மாறினாலும் 10ம் வகுப்பு வரை தொடர்ந்து படித்தான்.

எல்லோரும் 10ஆம் வகுப்பு மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வுக்கு
தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் நஸ்ருல் தனது 18 வயதில் அத்தேர்வைப் புறக்கணித்துவிட்டு இந்திய ராணுவத்தில் சேர்ந்தான. அங்கு மூன்றாண்டுகள் சேவை செய்தான். ஹவில்தாராகப் பதவி உயர்வும் கிடைத்தது. ராணுவத்தில் இருந்தாலும் அவனது இலக்கிய தாகம் குறையவில்லை. சிறுகதை, நாவல்,கவிதை என அவனது எழுத்துப்பணி தொடர்ந்தது. அவனது முதலாவது கவிதைத் தொகுப்பு 'விடுதலை' வெளியானது. 'ஒரு குற்றவாளியின் கதை' என்ற சிறு கதைத் தொகுப்பும் அச்சில் ஏறியது. முதலாம் உலகப் போர் முடிந்த நேரம் அவன் பணியாற்றிய பெங்கால் ரெஜிமெண்ட் படைப்பிரிவு 1920ல் கலைக்கப்பட்டது. நஸ்ருல் கல்கத்தா திரும்பினான். அவனது முழு நேரமும் எழுத்தும் இசையுமாய் இருந்தது. அப்போது தான் "யந்தன் ஹாரா (அடிமைத்தளையிலிருந்து விடு தலை) என்ற அவனது முதல் நாவல் வெளியானது. இலக்கிய வாழ்வின் திருப்புமுனை துவங்கியது. இந்தக் காலகட்டத்தில்தான் இந்தியப் பொதுவுடைமைக் கட்சியின் ஸ்தாபகர்களில் ஒருவரான முசாபர் அகமதுவுடன் நஸ்ருலுக்குத் தொடர்பு ஏற்பட்டது. அதனால் பல்வேறு சமூகப் பிரச்சனைகள் குறித்த பார்வையில், அணுகுமுறையில் அவரிடம் மாற்றம் ஏற்பட்டது. கல்கத்தாவில் 'பிஜ்லி (இடி முழக்கம்) என்ற இதழ் துவக்கப்பட்டது. நஸ்ருலின் கை வண்ணத்தில் வங்க மொழிக் கவிதை நவீனத்தவம் பெற்றது. அம்மொழியின் வீரியம் அவனது கவிதைகளில் பொங்கி வழிந்தது. அவரது 'வித்ரோஷி' என்ற தலைப்பிலான கவிதையைத் தாங்கிய பிஜ்லி இதழ் மட்டும் 29800 பிரதிகள் விற்பனையானது. நஸ்ருல் இஸ்லாமிய பழைமைவாதம் குறித்துக் கடுமையாகச் சாடினார். கிலாபத் இயக்கம் குறித்து அவர் குறிப்பிடுகையில் 'அர்த்தமற்ற மத அடிப்படை வாதத்தின் வெளிப்பாடு' என மிக வெளிப்படையாகச் சாடினார். அவரது கவிதைகள் மத ஒற்றுமையை வலியுறுத்தின.
மனிதநேயம் பாடின. மதவாதப் போக்குகளைச் சாடின

1921ல் ரவீந்திரநாத் தாகூரை சாந்தினிகேதன் சென்று நஸ்ருல் சந்தித்தார். அவருடன் பல விஷயங்களில் கருத்து மாறுபட்டாலும் அவரையே தன்னுடைய வழிகாட்டியாக நஸ்ருல் கருதினார்.

அலி அக்பர்கான் என்ற பத்திரிகை உரிமையாளரின் உறவுப் பெண்ணான நர்கிஸை நஸ்ருல் நேசித்தார். நேசம் காதலானது திருமணமும் நிச்சயமானது. ஆனால் திருமண நாளன்று மணம் புரிய மறுத்துவிட்டார் நஸ்ருல். திருமணத்தின் போது எழுதப்பட்ட ஒப்பந்தத்தில் வீட்டோடு மருமகனாக இருக்க வேண்டும் என்ற கட்டுப்பாடு அவரைப் புண்படச் செய்தது. அப்போது அவருக்கு உறுதுணையாக இருந்து உரிய ஆலோசனை கள் சொல்லி உற்ற நண்பராய் இருந்தது முசாபர்
அகமதுதான்.


இருந்தபோதும் இந்தக் காதல் முறிவு அவரின் அடிமனத்தில் சோகமாய் கப்பிக் கிடந்தது. காதல் குறித்து அவரது கவிதைகளில் அச்சோகம் தூக்கலாய் வெளிப்பட்டது

'தூமகேது' பத்திரிகை: 1923ல் நஸ்ருலின் படைப்புகளில், வேகமும் வீச்சும் அதிகமானது. 'ஒரு குருவின் சோகம்' என்ற சிறு கதைத் தொகுப்பு அக்னி பீலா என்ற கவிதைத் தொகுப்பு, 'யுகபாணி' என்ற தலைப்பில் அரசியல் கட்டுரை தொடர்கள், பட்டுராஷி (கலகம்) என்ற கவிதைத் தொகுப்பு அப்போது வெளியாயின. பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்திய நுகத்தடியிலிருந்து தேசத்தை விடுவிக்க நஸ்ருல் எழுதி தூமகேதுவில் வந்த கட்டுரைகள்
வங்க இளைஞர்களை உறுதி கொண்ட நெஞ்சம் உள்ளவர்களாய் மாற்றின.

தேசத்தின் சுதந்திரம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என தனது கொள்கையை 'தூமகேது'வில் நஸ்ருல் வெளியிட்டார். சுயராஜ்யம் என்ற குழப்பம் தேவையில்லை. பாரதத்திற்குத் தேவை பரிபூரண சுதந்திரம. பாரத மண்ணின் ஒரு அடியைக் அந்நியன் ஆளக்கூடாது. நாம்தான் நம்மை ஆளவேண்டும். நம்மை நாட்டாமை செய்ய அந்நியனுக்கு ஏது உரிமை? என தனது அரசியல் கொள்கையைப் பிரகடனப்படுத்தினார். தூமகேது வில் அவர் எழுதிய கவிதைகளும் கட்டுரைகளும் சட்ட விரோதமானவை என அறிவித்தது பிரிட்டிஷ் அரசு. செப்டம்பர் 1922ல் அவரைக் கைது செய்து ஓராண்டு கடுங்காவல் தண்டனை அளித்து சிறையில் தள்ளியது. 1923ல் அலிப்பூர் சிறையிலிருந்து ஹூக்ளி சிறைக்கு அவர் மாற்றப்பட்டார். அங்கு பிரிட்டிஷ் ஜெயில் அதிகாரியின் செயலால் அவமரியாதையடைந்த
நஸ்ருல் தன்மானம் காக்க ஜெயிலில் 40 நாட்களுக்கு மேல் உண்ணாவிரதம் இருந்தார். இதை அறிந்த ரவீந்திரநாத் தாகூர் "உண்ணாவிரதத்தை கைவிடுங்கள்.
வங்க இலக்கிய உலகிற்கு , வங்க மொழிக்கு நீங்கள் தேவை" என தந்தி அனுப்பினார். "விலாசதாரர் தெரியவில்லை " என்று எழுதி அந்த தந்தி நஸ்ருலுக்கு பட்டுவாடா ஆகாமல் தாகூருக்கே திரும்பி வந்தது .தாகூர் தனது இசை நாடகமான பசந்தாவை (வசந்த காலம்) நஸ்ருலுக்கு அர்ப்பணித்தார். நான் பெற்ற எல்லா விருதுகளையும் விட என் குருநாதர் தாகூர் தனது இசை நாடகத்தை எனக்கு அர்ப்பணித்ததைத்தான் நான் பெற்ற மாபெரும் விருதாகக் கருதுகிறேன் என நஸ்ருல் அடிக்கடி குறிப்பிடுவாராம்.

ஹூக்ளி ஜெயிலிலிருந்து விடுதலையான நஸ்ருல் ஏப்ரல் 1924ல் பிரமிளாதேவி என்ற இந்துப் பெண்ணை மணந்தார். ஹூக்ளியில் சிறிதுகாலம் வாழ்ந்த அவர் பின்னர் கிருஷ்ணா நகரில் வாழ்ந்தார். அவரது கவிதைகள் விடுதலை வேட்கை, தேசிய உணர்வு என்ற தளத்திலிருந்து விரிந்து அடித்தள ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் முன்னேற்றம், விழிப்புணர்வு, மதலற்றுமை என பல தளங்களில் இயங்கின


1929 டிசம்பரில் வங்க தேசத்தின் அரசியல் தலைவர்கள், கவிஞர்கள், எழுத்தாளர்கள், அறிவுஜீவிகள் அனைவரும் கல்கத்தாவில் திரண்டனர். நஸ்ருல் இஸ்லாமிற்கு பாராட்டு விழா, கல்கத்தா நகரமே விழாக்கோலம் பூண்டது. அப்போது அப்பாராட்டுக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்ட நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ், நஸ்ருலின் கவிதைத் திறனை வியந்து பாராட்டினார். அப்போது அவர் நினைவு கூர்ந்து பாடிக் களித்த நஸ்ருலின் பாடல் வரிகள்.

தள்ளாடுது படகு
கொந்தளிக்கும் வெள்ளம்
தவறிவிட்டது வழி
அறுந்துவிட்டது பாய்
சுக்கானைப் பிடிக்கத் துணிவுள்ளவர் வாருங்கள் இளைஞரே!முன்னே செல்லுங்கள்
சவால் விடுகிறது எதிர்காலம்
புயல் கடுமைதான்
எனிலும்போய்ச் சேர்ந்தாக வேண்டும் மறுகரை.

ஒரு நாள் நஸ்ருலுக்கு கடுமையான காய்ச்சல்.படுக்கையில் ஓய்வாக சரிந்து கிடந்தார். அவரைச் சுற்றி மருந்து மாத்திரைகள் தான். வெளியே லேசாகத் தூறிய மழை கடுமையாக மாறியது. இடியோடு கூடிய பெரும் கூச்சலில் ஊரே உறைந்து கிடந்தது. புயற்சாற்றின் பேரொலியில் ஊர் நடுங்கியது. திடீரென நஸ்ருல் படுக்கையை உதறித் தள்ளிவிட்டு மாடிக்கு ஓடினார். காலனே நடுங்கும் புயலையும் இடியையும் மின்னலையும் மாறிமாறி ரசித்தார். மழையில் நனைந்து ஆடினார். வலுக்கட்டாயமாக அவரை வீட்டிற்கு மனைவி இழுத்து வந்தார். உடனே பேனாவையும் பேப்பரையும் எடுத்த நஸ்ருல் ஒருமணி நேரத்திற்குள் வரைந்த கவிதை ஓவியம் 'ரூஜார்' (புயல் )மக்கள் மத்தியில் பிரபலமான நஸ்ருலின் கவிதை அது

தன்னுடைய 43 வது வயதிலேயே அழியாப் புகழ் பெற்ற நஸ்ருல் இஸ்லாம் Cerebral Palsy எனப்படும் மூளை நோயால் பாதிக்கப்பட்டார். அதனால் அவர் பேசும் திறனை இழந்தார். கவிதைகள் பாடிய, பாடல்கள் இசைத்த ஒரு கவிக்குயிலுக்கு மௌனமே மொழியானது. வைத்தியத்தில் பணம் கரைந்தது. வறுமை அவரைத் துரத்தியது. புகழோடும் செல்வாக்கோடும் வாழ்ந்த போது அவருடன் இருந்தவர்கள் தங்களின் மனச்சாட்சியை மௌனமாக்கிக் கொண்டு மௌனமான கவிஞரை விலகிச் சென்றனர்.

1945ல் ராஞ்சிபிலுள்ள மனநோய் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். அங்கிருந்து லண்டனிலுள்ள மருத்துவமனைக்கு சிகிச்சைக்காக கொண்டு செல்லப்பட்டார். நோயின் ஆரம்ப கட்டத்தில் தரப்பட்ட சிகிச்சை சரியில்லாததால்தான் நோய் முற்றி விட்டது என டாக்டர்கள் கை விரித்தனர். பின்னர் வியன்னாவிலுள்ள மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றனர். அங்குள்ள டாக்டர்கள் இந்நோயைக் குணப்படுத்த முடியாது என இறுதியாகத் தெரிவித்துவிட்டனர். 1953ல் இந்தியா திரும்பினார்

1962ல் நஸ்ருலுக்கு பத்மபூஷன் பட்டம் தந்து கெளரவித்தது இந்திய அரசு. அதே ஆண்டில் தாகூர் பல்கலைக்கழகம் அவருக்கு டாக்டர் பட்டம் வழங்கியது. பங்களாதேஷ் என்ற நாடு உருவானபோது அந்நாட்டின் வேண்டுகோள்படி டாக்கா சென்று அந் நாட்டு குடிமகனாக இருந்திட கவிஞருக்கு இந்திய அரசு அனுமதி வழங்கியது. 1974ல் டாக்கா பல்கலைக்கழகம் அவருக்கு டாக்டர் பட்டம் வழங்கியது.


*ஒருகரத்தில் புல்லாங்குழல்*,
*மறுகரத்தில் போர்முரசு*

என ஒருபுறம் தென்றலாக வீசும் மென்மையான கவிதைகளை எழுதிய நஸ்ருல் மறுபுறம் புயலாக மாறி கோபக்கனல் வீசும் கவிதைகளைத் தந்த புரட்சி கவிஞராவார்.

Birth Centenary of Comrade D Gnaniah Ex Secretary General of NFPTE , the parent organisation of NFPE, the mighty Federation of unions of Postal workers of India

Birth centenary Com D Gnaniah (DG), a veteran Trade Union Leader.

Article by Shri. P.Sermuga Pandian Senior Accounts Officer( Retired)

D.Gnaniah is one of the  legendary leader  of P&T Trade Union movement .He was born on 07.01.1921 in Nadukkottai village in Madurai District of Tamilnadu .The  year-long birth-centenary celebrations of the great leader has started on 07.01.2021 in all over India .  He had been a very close associate of Com O.P Gupta another veteran Trade union leader in  P&T wing of central Government  for more than 50 years.

Born in pro-German Lutheran Christian family, com DG was attracted towards Marxist philosophy even before his entry into the postal services. He was associated with the student movement and local kisan sabha.  He got his graduation in the famous American college, Madurai where many ‘later day leaders of communist movement’ were educated

. He joined as Postal clerk in Karur Post office in Oct 1941. He was very much annoyed at  “keeping of two separate mud-pots in post office” on caste basis . His fighting spirit against such discrimination   made him to break the drinking pot kept for upper caste employees. The postal administration compelled him to join Army Postal Service (APS)  to keep him away from the civil side. 

But his transfer to APS became blessings in disguise .It helped him to broaden his vision. He was just 21 when the world opened its door for him. He served in various countries during his tenure in APS. It was terrible period of Second World war.  He had to undertake journey to various places like the Suez, Haifa (Israel) , other Palestinian regions, Egypt , Tobruk (Libya), Syria and  so many other places during 1942-46 to fulfill his War duties of British India in APS . He was in Cyprus for a long time.

As he was a voracious reader of books, the Central Library in Cairo, the Capital city of Egypt was his favorite place.  It   became a meeting place of various people with revolutionary thoughts. He read books of various authors  in the Library and held discussion with all friends of socialist ideas.  While serving in APS he befriended another stalwart of P&T movement com. Pramanathan.  These friends were seriously watching the advancement Indian freedom struggle and people’s war slogan of Soviet Union. When he was at Karachi, he heard the news of Royal Indian Navy (RIN )struggle for freedom and other demands.

On his return from APS  , he was posted at Tiruchirapalli  where he developed contacts with the local union leaders.  On hearing com Gupta’s efforts for the unification of P&T movement, he stood solidly with him.  He started his union service as Assistant secretary in that area.  When the employees of the Central Government called for strike from the midnight on 11-12 July  1960 with 6-point charter of demands  having main demand “Need-based minimum wage for central Government employees” , Com DG organized the strike in Tiruchirapalli area  in a powerful manner  . He was arrested and released after the trail of 7 months. He got his suspension order and then dismissed from service. The great NFPTE union was derecognized. Com DG did his yeoman service by collecting relief materials and money from various personalities in Tamilnadu including MGR  and dispatched to the needy. The former Deputy Speaker of Lok Sabha, and a veteran leader of DMK party, then  a postal  employee Shri G Lakshmanan also received the relief.

With his sincere and dedicated work with fighting fervor , he rose to the level of Secretary General of NFPTE , the mighty organization in the P&T . He served as Secretary General of NFPTE during 1965 to 1970. Com DG had played a major role in the discussion and formation of Joint Consultative Machinery (JCM) a negotiating forum and Compulsory arbitration in favour of CG Employees. He fought against Government’s stand of placing condition of proscribing strike for acceptance and formation of JCM. His speech on the inaugural day of JCM was much appreciated by various shades of leaders of  CG Movement.  Various trade unions of CG Employees should thank him for his major contribution of this greatest achievement for bringing a permanent negotiating forum for CGEs. Com DG had gone England to know about  the functioning of whitely council based on its analogy the  JCM was constituted in India for Central staff.

Com D Gnomish  led the historic strike of  entire CG Employees  on September 19, 1968 with great valour  and vigor. He was arrested one day earlier to the strike and imprisoned at Tihar jail. He guided the movement and enthused the workers through   his fire-emitting write-ups     from Tihar, even though  he was behind the bars.   NFPTE was derecognized.  Along with all other leaders, he stood the ground and fought for complete restoration of recognition from Branch  level to higher federation level. He had undergone indefinite fast   along with all the leaders  . The fast by the leaders   received serious political attention and got support from veteran leaders of various parties. Leaders   like A.B Vajpayee, S.A Dange,  Chandra Shekhar, Mohan Dharia, Aruna Asaf Ali  came to the spot and greeted the fasting leaders. Mohan Dharia and Aruna Asaf Ali mediated with the Government and the fast ended after 8 hectic days with success by getting full-fledged recognition of NFPTE.

At that time , P&T labour was  the organ of NFPTE .  Com DG,  as the editor of P&T labour , worte many educative articles and exposed the policies of then Government. During the time of emergency in 1975 , union journals were censored, seized and not allowed to reach the branches. Many leaders were victimized including DG .On the formation of Janata Government  Shri George Fernandez was appointed as Minister of Communications . Com DG met him and narrated the problems of victimization during Emergency.  Fernandez personally went through the files that rejected DG’s re-admission to Postal service. He overturned the orders of former Minister Sankar Dayal Sharma and   made way for DG to re-entry into the services

Earlier the P&T workers were denied Bonus by the Government .As a leader of the Staff-side JCM (National Council) he was instrumental in signing the historic Bonus Agreement for Postal and Telecom Employees with Mr Swaminathan Member(PO) .Now lakhs of workers in both the wings are getting Productivity Linked Bonus(PLB) thanks to the agreement reached by him with the Government .

 DG had attained his superannuation in January 1979.   This was his 5th time of his re-entry in to the services after courageously facing three arrests   three suspensions , one dismissal, one  compulsory retirement etc for his strong and firm trade union activities for the cause of P&T workers. Even after his retirement, he served as a member of Board of Arbitration representing the staff side of CGEs for nearly 8 years.

After his retirement, com Gnaniah focused his attention to educate the workers on Marxism, the philosophy of working class. He had become a known CPI and AITUC leader within a short span of 10 years since 1979. He had been in the National Council, Control Commission of CPI. As Vice president of AITUC, he had ably conducted education camp to workers which was appreciated by many. He had his close association with senior leaders and shaped the policies of CPI by discussing with them .His   closeness with leaders  in Tamilnadu helped to shape up the  political line of Tamilnadu CPI. 

  He had powerful oratory skills in Hindi, English and Tamil. He was the builder of the educational institutions like “Workers Education Centre” for the working class of Tamilnadu. He conducted many educational camps for rationalizing and making them   understand the importance of struggle of working class in our society. He ably taught them to understand the caste question and the importance of the movement for social justice. Whenever he had the chance of meeting CPI, CPM leaders, he expressed his longing for the left unity. He never failed to criticize the left whenever he felt the shortcomings. He had taken many efforts to understand India, its history, social inequality, the dimension of Hindu- Muslim strife and Unity .He  never minced words to narrate the contribution of Islam and the role of leaders from that community for the advancement of progressive movement.

He was versatile and prolific  writer both English and Tamil . He had authored more than 30 books on social and historical issues .He released hundreds of  pamphlets and short write-ups on current political/social issues that concerned the people . His books in English such as  “Islam and India", “Terrorism sources and solutions” , “Obamas of America and Dalits of India” have  received much attention of the intellectuals and got appreciation and  accolades from the critics and historians.  His bio sketch was captioned as ‘ I ALSO RAN’. His narratives on the history of P&T movement – Glimpses of a unique Trade Union ’  were well received by the workers. He was very fond of receiving comrades for intellectual discussion and for proper updating of current development in the Marxian movement. It was awesome to see a comrade even at the age of 97 reading and writing daily  for hours together.  Com DG a tireless personality with the thirst of learning and   taking the learnt-things with great responsibility  to the younger generation would live with all of us through  his memories and write-ups.

His memory power was so amazing. He could recall minute details even about the ground-level local leaders of the movement . He was a role model for union leaders for he insisted and adopted democratic way of functioning in the trade unions    in hearing all the viewpoints before taking a joint-decision.

He passed away on 08.07.2017 in Coimbatore at the ripe age 97. He lived a long and purposeful  life with a firm conviction and served the working class. We have to learn from his life  and rededicate ourselves for the cause to which  he stood all these years.

Let every worker of  P& T, and  a member of Indian working class    be proud of this great leader  .Let us   remember   and salute him  for his  valuable contribution to  the Indian Trade Union Movement  during this year-long birth centenary celebrations staring from 07.01.2021

 Some historic photos of the legendary leader Com D Gnaniah  are given below